Abram Stockman: “Na de koers lachen we de verliezer van het Stockieklassement uit”
Een master Lichamelijke Opvoeding en Bewegingswetenschappen combineren met een opkomende wielercarrière is allerminst een sinecure. Toch speelde Abram Stockman het klaar. Ook na afloop van zijn studies blijft de 24-jarige Waregemnaar ijverig als wielertrainer bij Vitori in Zwevegem. Tegenwoordig is Stockman actief bij de Duitse continentale ploeg SKS Sauerland RKW. Zondag rijdt hij samen met zijn broer het BK – een thuiskoers.
Sociaal gemis
Vijf jaar een leven leiden als voltijds student en wielerbelofte. Dat is exact wat Abram Stockman uit Waregem gedaan heeft. “Mijn tweelingbroer Michiel heeft eigenlijk hetzelfde parcours afgelegd”, begint Abram. “Hij zat in dezelfde wielerploeg als mij én volgde dezelfde masteropleiding. Daardoor was het ook wel iets ‘makkelijker’. De ene keer volgde ik de les, de andere keer Michiel.” De drukke agenda had ook zijn invloed op de gezondheid van Stockman. Doordat hij continu flirtte met zijn eigen grenzen, was hij soms vatbaarder voor infecties en stress.
Op sociaal vlak was het evenmin evident. “Wanneer mijn vrienden nog een pintje wilden drinken, dan moest ik consistent nee zeggen”, verklaart hij. “Niet alleen uit professionaliteit, maar ook omdat ik effectief nog moest trainen. Omgekeerd was dat ook zo bij mijn trainingsmakkers: lang napraten met een koffie na de training was er niet bij, want ik had thuis nog studieboeken die op mij wachtten.”
Toch is Abram heel trots op zijn parcours, en heeft hij nu bijgevolg een job als wielertrainer te pakken. “Een fantastische job,” bekent hij. “Met een laptop of gsm kan ik mijn job bij Vitori overal ter wereld uitoefenen. Zo kan ik perfect de job van wielertrainer combineren met mijn verplichtingen als wielrenner. Een internationale koers hoeft zo dus geen belemmering te vormen in mijn begeleiding bij andere renners.” Abram Stockman hoopt om zijn ervaring met een druk programma door te geven aan zijn pupillen: “Ik weet zelf heel goed hoe het was, maar toch wil ik benadrukken dat de motivatie nog altijd vanuit de renner zelf moet komen. Een wielertrainer is er enkel om de jonge renner te begeleiden, niet om op zijn vingers te tikken als hij te veel uitgaat.”
“Prof worden is geen prioriteit meer”
Abram Stockman rijdt al twee jaar samen met Michiel voor de Duitse continentale ploeg SKS Sauerland RKW. Op het eerste gezicht lijken de gebroeders Stockman vreemde eenden in de volledig Duitse regionale ploeg. “Sauerland wou eigenlijk ook meer koersen rijden in Vlaanderen, zegt Stockman. “Om meer startkans te maken bij de organisaties, is de ploeg via-via bij ons terechtgekomen.”
Voorlopig is het een match made in heaven, want de jonge renner voelt zich zichtbaar goed in zijn vel. Bovendien heeft hij de kans om in zijn geliefde Belgische UCI-koersen te starten als meer ervaren renner. De Duitse jongelingen neemt hij graag onder zijn hoede: “Ik had eigenlijk niet zo’n talenknobbel, maar ondertussen kan ik al een mondje Duits met hen meepraten. Ik hoop dat ik ook kan bijdragen met mijn expertise en eventueel een jonge renner met profambities in Sauerland kan begeleiden.”
Zelf hoopt Abram vooral om binnen het wielrennen actief te blijven, maar maakt zich geen illusies over de toekomst: “De jaren van de waarheid zijn waarschijnlijk voorbij voor mij. Het is ook geen prioriteit meer voor mij. Als ik opeens topresultaten op tafel kan leggen, dan is er natuurlijk meer mogelijk. De toekomst zal zichzelf een beetje moeten uitwijzen, want ik moet nog altijd met de ploeg rond de tafel zitten. Voorlopig laat ik alles op me af komen.”
Corona is voor de kleinere vissen in het peloton een zware dobber geweest. Zo konden continentale ploegen niet overal koersen, en dat heeft ook invloed op de ontwikkeling van de jonge renners. “Het is niet noodzakelijk een drama om minder wedstrijden te rijden als beloftevolle renner”, nuanceert Stockman. “Soms kan het zelfs overkill zijn voor de jonge benen. Daarvan kunnen we veel compenseren door training, die soms zelfs op lange termijn beter is voor de ontwikkeling. Renners missen wel het motiverende aspect van wedstrijden. Tegenwoordig staan 200 renners met ambitie aan de start wanneer een kleinere race doorgaat. Vroeger waren er dat misschien 50.”
BK in eigen stad
Abram Stockman kijkt al heel lang uit naar zondag. Dan zal hij namelijk rondjes malen tijdens het Belgisch kampioenschap in de eigen Waregemse contreien. “Het is niet de eerste keer dat ik het BK aanvat met een speciaal gevoel”, vertelt hij glunderend. “Vorig jaar in Anzegem was eigenlijk ook al dicht. Het BK in Gent voelde dan weer aan als afsluiter van de studies. Hoe dan ook is het leuk om door eigen streek te rijden. Het parcours passeert aan het einde van mijn straat.”
“Het zou fantastisch zijn om mij te kunnen tonen voor mijn eigen deur en eventueel voorop te rijden”, droomt de jongeman luidop. “Als dat niet lukt, hoop ik om zo ver mogelijk te raken in de koers, al hangt dat volledig af van de koerssituatie. Een BK kan soms op een kermiskoers lijken, met tweehonderd man samen.” Abram Stockman hoopt vooral met zijn parcourskennis en motivatie het verschil te maken, en daaraan lijkt hij alvast geen gebrek te hebben.
Ook tijdens het BK zal hij moeten rekenen op tweelingbroer Michiel Stockman als enige ploegmaat. Opvallend is het gelijklopende levenspad van de gebroeders Stockman. “We hebben zeker niet met opzet dezelfde levenskeuzes gemaakt. Dat is eerder zo gelopen omdat Michiel en ik dezelfde vrienden en interesses hadden. Die broederband is speciaal, maar ik ben met hem opgegroeid, dus zo abnormaal vind ik dat ook niet.”
Toch is er sprake van gezonde competitie tussen de gebroeders Stockman. “Na afloop van een koers stellen we het ‘Stockieklassement’ op,” geeft Abram toe. “Dan kijken we wie als laatste geëindigd is, en die onthaalt de familie met hoongelach (grinnikt). Tijdens de koers is wel weinig plaats voor competitie. Dan zijn we ploegmakkers en helpen we elkaar.” Benieuwd wie zondag het onderspit moet delven in het ‘Stockieklassement’.
